Vierluik voor drie dagen
DONDERDAG
Adi Nes, Untitled (1999)
- Zie de mens die in zijn lijden
- teken werd voor alle tijden
- van wat liefde dragen kan.
- Weerloos heeft hij heel zijn leven
- zich aan anderen gegeven –
- weergaloos is hij alleen.
- Die hem ooit op handen droegen
- zijn dezelfden die hem sloegen
- en die vroegen om zijn dood.
- Maar nog is zijn hart bewogen
- om hun blinde onvermogen –
- stervende pleit hij hen vrij.
(tekst: Hein Stufkens)
VRIJDAG
Kyungmin Nam, El banquete de los artistas (2009)
- Wanneer wij moeten gaan
- langs de grenzen van het leven,
- waar ziekte ons klein maakt,
- onzeker en afhankelijk,
- laat ons leven dan niet verlopen in angst.
- Als leven pijnlijk wordt,
- het broze lichaam vervalt:
- laat er een omarming blijven
- die ons draagt.
(tekst: Sytze de Vries)
ZATERDAG
Albert Szukalski, Laatste Avondmaal (1984) in de woestijn van Nevada
- Ritueel
- Ik houd het kleine ritueel in ere,
- opdat je elk moment terug kunt keren.
- Iedere dag, wanneer het avond wordt,
- maak ik de tafel klaar: een extra bord,
- bestek, je eigen stoel, en kaars, een glas,
- alsof je enkel opgehouden was.
- Ik hoor (hoe kon ik denken dat hetgene
- waardoor ik ben, voor altijd was verdwenen?),
- ik hoor, alsof de woning nog bestond,
- het grind, de klink, het aanslaan van de hond,
- en je komt binnen op het ogenblik
- dat ik de lamp ontsteek, de bloemen schik.
- Ik hoop alleen dat ik dan rustig blijf
- en haast niet opziend van mijn stil bedrijf
- de woorden vind, als was het vanzelfsprekend:
- Schuif aan; tast toe: er is op je gerekend.
(tekst: Jean Pierre Rawie)
ZONDAG
Ben Willikens, Abendmahl (1976-1979)
- Zondagmorgen
- Het licht begint te wandelen door het huis
- en raakt de dingen aan. Wij eten
- ons vroege brood gedoopt in zon.
- Je hebt het witte kleed gespreid
- en grassen in een glas gezet.
- Dit is de dag waarop de arbeid rust.
- De handpalm is geopend naar het licht.
(tekst: Ida Gerhardt)
Er zou uiteraard veel te zeggen zijn, zowel over de vier werken van beeldende kunst als over de vier gedichten. En ook over de samenlezing die ze hier aangaan. Voor nu evenwel laat ik dat aan ieders verbeelding en volsta ik met de vermelding dat het bij de beeldende kunst gaat om vier eigentijdse herinterpretaties van het befaamde Laatste Avondmaal dat Leonardo da Vinci in de jaren 1495-1498 aanbracht in de refter van Santa Maria della Grazie in Milaan en dat de gedichten van verschillende herkomst alle vier ook opgenomen zijn in Liedboek (2013 – respectievelijk pagina’s 1032, 1372, 1489 en 530).
(Klaas Holwerda)
